Lorelei 2016

Voor het festival begint, vraag ik me altijd weer af waarom ik toch ga, met zoveel vrouwen, gedoe met tenten, eten, workshops geven/volgen, wel of niet, en welke?
De overgang van de 'gewone' wereld naar dit bad vol warmte is soms groot, en roept eerst wat weerstand op, die vaak na een paar uur verdwijnt.
Op Lorelei mag je zijn met alles wat er is, dus ook met je weerstand, je angsten, je innerlijke gesprekken over van alles en nog wat, je gegiechel, je onzekerheid, je tranen en je slappe lach.
Je stapt in een bedding die lange tijd is voorbereid: je kunt het je voorstellen als een schaal in een schaal in een schaal: er is een kernteam, dan is er een team van 13 hoedsters, dan is er een team van vrijwilligsters, dan een team van medewerksters, en in die enorme bedding worden de deelneemsters ontvangen. En dat is voelbaar.
Bij de start is er een openingsceremonie op het mysterieveld, waar een vuur wordt ontstoken en brandend wordt gehouden tot de sluitingsceremonie. Dag en nacht brandt het vuur, en komen vrouwen even tot zichzelf op deze plek van stilte.
Er is een healing/verwenveld, waar je je kunt laten masseren, readen, healen en nog veel meer.
Er zijn vele workshops die je kunt volgen, voor elk wat wils, en 's avonds is er op de verschillende velden van alles te doen en te zien zoals dansen en zingen, en luisteren naar verhalen.
En er lopen vrouwen in alle soorten en maten, feestelijk, eenvoudig of juist uitbundig gekleed, in de loop van de dagen steeds meer met een henna schildering of een prachtige jurk of rok die ze aangeschaft hebben in een van de vrolijk versierde kraampjes.
De maaltijden zijn goed verzorgd en smaakvol, en staan als buffet klaar op het centrale veld waar vele ontmoetingen plaatsvinden.

Er zijn speciale workshops voor jonge meisjes die in hun maantijd zijn, en dit jaar waren voor het eerst ook de grootmoeders vertegenwoordigd, die hun eigen cirkels en workshops gaven, waarin decennia lange wijsheid werd gedeeld.

En natuurlijk ontbreekt ook hier de Rode tent niet, waar vrouwen kunnen bijkomen van alle indrukken, kunnen delen wat hen bezighoudt, en waar ik zondagochtend vroeg mantra's heb gezongen.

Er is een strandje, 10 minuten lopen, waar 's morgens door een groep vrouwen het water werd geeerd en 'bedanst', en waar ik de workshop: 'Bezing je eigen leven, bezing je eigen dood' gaf, die altijd weer als intens wordt ervaren. Overzicht over je leven vraagt letterlijk een plek met overzicht, vandaar dat we over het water uit moesten kijken.
Met Caroline en Bea gaf ik 2 keer de workshop 'Ontmoeten rond leven en sterven', een plek om al je vragen te stellen. Er gebeurden wonderen voor onze ogen, deelneemsters die elkaar steunden en heling gaven. Dat stemde ons dankbaar.
Zaterdagavond vond de vuurloop plaats met 50 vrouwen die zich urenlang onder begeleiding voorbereidden. Het begon te weerlichten, regenen en donderen, waarmee de drums die door een groep vrouwen werden bespeeld nog eens werden versterkt. En het leek wel of alle natuurkrachten, die van de hemel en de aarde samenwerkten bij deze loop, zo intens was het.

En vooral is er veel warmte voelbaar, er is een sfeer van veiligheid, van vrouwen met elkaar, van zusterschap. Je raakt zomaar in gesprek met iemand die je niet kent, of vraagt even hulp, of je wordt ineens geholpen.

Dit jaar sliep ik in een tent met 8 dierbare vrouwen, en kwamen we regelmatig even 'thuis' bij onze tent om op te laden, te delen of uit te rusten. Er was ruimte om te lachen, te huilen, chagrijnig te zijn of stil, en we zijn gestart met een deelronde en hebben daar ook weer mee afgerond, om het voor onszelf rond te maken. Zo verschillend als we allemaal zijn en onszelf daarin durfden te zijn, maakte ons samenzijn heel rijk, leerzaam en inspirerend. En maakte dat het thema van dit jaar: 'zusterschap' aan den lijve voelbaar werd.

En ieder maakt haar eigen proces door tijdens het festival, en ieder jaar leer ik weer, en dit jaar heb ik vooral geleerd dat er voor alles een maat is, dat we allemaal gelijkwaardig zijn en dat ik toch echt heel veel verbinding heb met Maria van Magdala.

En zo vele vrouwen als er zijn, zo vele verhalen en persoonlijke ervaringen kunnen er verteld en geschreven worden over het Loreleifestival dat zich net als wij altijd weer verder blijft ontwikkelen.
Blij, opgeladen en dankbaar kwam ik thuis.

De volgende dag riep mijn zoon van boven:"Mam, doet de pc het bij jou?", en weet je wat ik dacht te horen? ...."Mam, weet je dat ik van je hou?"  Dat gebeurt na Lorelei, dan luister je met Lorelei-oren, en zo wordt de wereld mooier, want ik deelde het met hem waarop hij lachend zei: "Ja, dat ook, dat weet je."

Chartres en haar beelden, in het bijzonder Anna.

Na acht maanden ben ik er weer, bij mijn geliefde kathedraal. Ze is al gesloten als ik er aankom.
Ik groet het beeld van Christus aan het Zuidportaal, sta lang voor het Koningsportaal en loop dan naar Anna die door zoveel koningen en profeten omgeven wordt. Nu ik haar kerk in Jeruzalem heb bezocht, de grot heb gezien waar ze haar dochter heeft gebaard en ik voor haar heb gezongen in haar kerk die bekend staat om haar geweldige akoestiek,  ervaar ik haar  hier in Chartres op een andere manier. Ik voel meer verbinding met haar en ervaar nog meer haar koninklijke plek.  Dicht om haar heen staan alleen maar mannen, maar zij staat hier centraal, Anna, grootmoeder van Jezus. We verbinden ons meestal met zijn moeder, met zijn vrouw, maar minder met zijn grootmoeder.
Één van mijn doopnamen is Anna, dat is mij toegevallen door mijn geboortedatum die samenviel met die van mijn tante Anne in Engeland. Niets is voor niets.

Iedere keer als ik de kathedraal bezoek, is er iets anders te zien, en de beelden worden oude bekenden. Het is fijn er alleen te staan, zonder toeristen, helemaal alleen in de avond. Tijdloos, eeuwenoud, en alsof ik contact heb in de geschiedenis. Ik ervaar dat eeuwen wegvallen, een soort van eeuwenoud verbond. De steen belichaamt het eeuwige. 

Aan het eind van ons bezoek ga ik weer naar Anna, er komt een non naar buiten die vraagt of ze een foto van me zal nemen, hoe bijzonder. Het lijkt haar eerste keer, ze heeft geen idee hoe de mobiel werkt en de foto wordt scheef zonder Anna's hoofd, de tweede ook en ik laat het en bedank haar. Een tijdje later vraag ik de enige persoon die op dat moment daar loopt of hij een foto van mij onder Anna wil maken, ik wil nu toch graag een goeie foto. Hij blijkt de fotograaf van de Kathedraal te zijn en zegt me dat dat Anna niet is. Ik kijk hem aan, aarzel, en blijf staan, figuurlijk. Zeg dat ik het eigenlijk wel zeker weet, en vraag of hij toch een foto van me wil nemen. Hij maakt een goed gelukte. Thuis kijk ik natuurlijk toch de boeken na, en in alle boeken staat dat het Anna is. Ik mag vertrouwen op wat ik meen te weten.